χωρίς φωνή

 Ακόμα δεν ξέρω τι να πω
γιατί ό,τι και να πω είναι λίγο,
ό,τι και αν νιώσω είναι λίγο.
Είμαι εδώ και μου λείπεις.
Σ’ αγαπώ και ας μην το έλεγα όσο συχνά έπρεπε.
 
Δεν έχω λόγια, δεν έχω φωνή.
Με μάτια πρησμένα όλοι κοιταζόμαστε μεταξύ μας,
ψάχνοντας τι λείπει.
Αναμνήσεις που δεν θα ήθελα να έχω
τριγυρνάνε συχνά στο μυαλό μου τελευταία.
Σαν ένα κακόγουστο αστείο, ένα κακό όνειρο
περιμένω κάποιος να με ξυπνήσει.
 
Και αυτό είναι κάτι πιο μεγάλο από μένα.
Μια πραγματικότητα που καλούμαι να αντιμετωπίσω.
Όλοι μιλάμε λόγια άδεια και κενά,
στην προσπάθεια να καλύψουμε το δικό μας τραύμα;
Σκέφτομαι τη μαμά σου και γι’ αυτό μένω χωρίς φωνή.
 
Σε όλους τους καφέδες που δεν ήπιαμε
Σε όλα τα πάρτυ που δεν πήγαμε
Σε όλα τα μεθύσια που δεν ζήσαμε
 
Να λέτε σ ’αγαπώ στους ανθρώπους όταν το νιώθετε.
Μη περιμένετε.
Δεν ξέρετε πότε θα τους δείτε τελευταία φορά.
Να μην πείτε ποτέ: «Τώρα είναι αργά»
και αν βαρεθούν να το ακούν εσείς να το λέτε.
Η αγάπη δεν έχει παρελθοντικούς χρόνους

τελεία.