πάλι γράφω για τον αύγουστο
Κάπως μαγικά, μα καθόλου ξαφνικά, έφτασε ξανά ο Αύγουστος και μας γέμισε καλοκαίρι. Τον Αύγουστο μπορεί πια να μην μυρίζουν τα γιασεμιά και τα αγιοκλήματα, μπορεί η μέρα να μικραίνει και η νύχτα να μεγαλώνει, όμως υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την αυγουστιάτικη πανσέληνο, πόσο μάλλον όταν ο μήνας αρχίζει και τελειώνει με αυτή.
Το σεληνόφως και ο ήλιος μας παίρνουν αγκαλιά και παρέα με των καταφώτιστων από άστρα ουρανών μας ταξιδεύουν. Κάπου που νιώθω ασφαλής, που δεν αγχώνομαι, που όλα είναι καλά. Και όσο ψεύτικα και αν ακούγονται όλα αυτά ο Αύγουστος τα κάνει να μοιάζουν τόσο αληθινά.
Τα μελτέμια του κάνουν τα σύννεφα στις κυκλάδες να τρέχουν τόσο γρήγορα, που να μη βρέχει ποτέ. Πες μου τώρα ότι αυτό δεν είναι μαγικό. Μικροί μικροί παράδεισοι απλωμένοι στο αιγαίο, καθ' ένας με τα δικά του μυστικά που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις και να τα χαρείς.
Μα δεν φτάνουν οι διακοπές, τα 15αυγουστιάτικα πανηγύρια, η αύρα του καλοκαιριού. Είμαι άπληστη και θέλω να τα έχει όλα. Δεν χωράνε όμως μες τον Αύγουστο. Μα, μήπως να ήταν όλο το χρόνο Αύγουστος;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου