Ημερολόγιο καραντίνας

Ο κόσμος μέσα από το τζάμι.
Παράξενος. Ήσυχος. Βουβός και.. μικρός!
Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πραγματικά μικρός είναι.
Και πόσο πραγματικά μικροί είναι και οι άνθρωποι.
Μικροί και αστείοι.
Δεν μπορώ να δω πολλά, το τζάμι είναι χοντρό.
Το μπαλκόνι ψηλά 
και τα κάγκελα ακόμη πιο ψηλά.
Τι υπάρχει να δω; 
Ίσως τίποτα. Ίσως τα πάντα.
Δεν ξέρω τι μπορεί να υπάρξει μετά από αυτό.
Αλλά μπορώ να φανταστώ.
Ο κόσμος θα ξεχυθεί έξω.
Ένα ζευγάρι θα χαζεύει αγκαλιά το ηλιοβασίλεμα.
Τα παιδάκια δίπλα θα παίζουν κυνηγητό.
Θα ζουν. Θα αγαπάνε. Θα ονειρεύονται. 
Όμως για τώρα απλά κρυβόμαστε.
Ή μήπως κρυβόμασταν πάντα;
Πάντα έκρυβες κάτι μέσα σου.
Κάτι μεγάλο.
Κάτι μικρό.
Κάτι.


"Ζήσε μαζί μου στον αέρα στη φωτιά στη βροχή 
μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί"
 https://www.youtube.com/watch?v=Ci97rqyYGp8

τελεία.