κάτι πιο προσωπικό
Ατελές. Ό,τι νιώθω είναι ατελές. Έντονο
ναι· αλλά ατελές. Γυρνάω σε παλιές
στιγμές, στιγμές που άργησα να εκτιμήσω.
Μένω για λίγο εκεί. Μένω για πολύ εκεί.
Δεν είμαι άνθρωπος που λειτουργεί
συναισθηματικά. Σπάνια μιλάω για όσα
πραγματικά νιώθω και ακόμα πιο σπάνια
εκδηλώνω τα πραγματικά μου συναισθήματα.
Φροντίζω να κρύβομαι πίσω από αλλοπρόσαλλες
συμπεριφορές, φωνές και γέλια.
Αν δεν με
ξέρεις καλά, εύκολα μπορείς να πεις ότι
είμαι ακομπλεξάριστη, εξωστρεφής, κουλ.
Η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ.
Έχω μια περίεργη σχέση με τον εαυτό μου.
Με τα χρόνια οι ανασφάλειες μου γινόντουσαν
κομμάτι μου, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να
τις αποδεχτώ και να με αγαπήσω. Εκεί
ίσως να οφείλονται και όλες οι προβληματικές
σχέσεις που είχα με ανθρώπους.
Ίσως αυτό
που με βοήθησε να προχωρήσω είναι να
γράφω. Και αυτό το χρωστάω ξεκάθαρα σε
μία καθηγήτρια λυκείου, που μου έδωσε
την ώθηση για να ξεκινήσω. Γράφοντας
ανακάλυψα πόσο ελεύθερη νιώθω σε επαφή
με το χαρτί. Απίστευτο πόσα πράγματα
μπορείς να κάνεις με κάποια κομμάτια
χαρτί. Να γράψεις. Να ζωγραφίσεις. Να
διαβάσεις. Να ταξιδέψεις σε κόσμους που
ποτέ δεν είχες φανταστεί. Οι σκέψεις μας
μας πηγαίνουν τα ομορφότερα ταξίδια.
Όμως κυριαρχεί η απογοήτευση όταν
επιστρέψεις στην πραγματικότητα.
Διαρκώς
ακούω ότι η γενιά μου είναι πολύ τυχερή
και θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων. Όμως
δεν είμαι. Είναι τόσα πολλά πράγματα
που σιχαίνομαι και μισώ στην εποχή μου.
Ζω σε έναν κόσμο βυθισμένο στην βαβούρα
των κινητών, των σοσιαλ, του ινσταγκραμ.
Σε έναν κόσμο που ένα καλό βιβλίο, μία
καλή ταινία χάνουν την αξία τους. Σε
έναν κόσμο που ελάχιστοι γνωρίζουν πως
δουλεύει ένα πικάπ και αναγνωρίζουν
την αξία του. Σε έναν κόσμο που βλέπω
άσχημο. Βέβαια ο στόχος είναι να πάρεις
όλη αυτή την ασχήμια και να την μετατρέψεις
σε κάτι όμορφο. Δύσκολα.
Υπάρχει λόγος
που δεν γράφονται πια ποιήματα. Υπάρχει
λόγος που οι μεγαλύτεροι και σπουδαιότεροι
– κατ’ εμέ – ποιητές έζησαν σε άλλο
αιώνα.. Με σώζουν οι άνθρωποι που μέσα
σε αυτή την μιζέρια και μουντίλα
καταφέρνουν να κάνουν κάτι όμορφο. Με
ότι υλικά έχουν στα χέρια του προσπαθούν
και ομορφαίνουν τον κόσμο. Με ένα αληθινό
ποίημα. Με ένα αληθινό τραγούδι. Με ένα
αληθινό βιβλίο. Με ένα αληθινό μάθημα.
Με μία αληθινή ταινία. Με μία αληθινή
παράσταση.
ένα τραγούδι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία που ίσως να ταιριάζει ακόμα περισσότερο στις τωρινές μου σκέψεις.
τελεία.
Η τελεία μιλά για ατελής ζωή. Οξύμωρα όμορφο
ΑπάντησηΔιαγραφή