Αμφιλεγόμενο

Λένε πως οι ονειροπόλοι είναι οι πιο ρεαλιστές, και δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι βρίσκω τον εαυτό μου και στις δύο κατηγορίες.
Συνεπώς, ενστερνίζομαι τον παραπάνω συλλογισμό και θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω:

Είμαι από αυτούς που θα υπερασπισθώ με σθένος την άποψη ότι όλα γύρω μας είναι Τέχνη.
Και για ποιους είναι πιο ταιριαστός ο χαρακτηρισμός "ονειροπόλος", αν όχι για τους καλλιτέχνες.
Ιδανικά θέλω να πιστεύω, πως όλοι είμαστε καλλιτέχνες ή τουλάχιστον έχουμε το δυναμικό να γίνουμε.
Έτσι, καταλήγω ότι αφού όλα γύρω είναι τέχνη και εμείς καλλιτέχνες,
δεν μπορεί παρά αυτό που ονειρευτήκαμε κάποτε  να είναι τώρα μπροστά μας.

Και για να μην παρεξηγηθώ δεν πιστεύω ότι έχω πραγματοποιήσει τα όνειρά μου, μα αν υπάρχει ένας λόγος για να συνεχίσω να προσπαθώ, είναι οι ονειροπόλοι που έχω δίπλα μου.
Και δεν μιλώ μόνο για τους φίλους που θέλω να αποκαλώ οικογένεια - άλλωστε αυτό είναι ένα άλλο κείμενο που πρέπει να γραφτεί - μα και για εκείνους που δε γνώρισα παρά μόνο μέσα από το έργο τους.

Κι αν βρίσκω τον εαυτό μου στην λογοτεχνία, την μουσική, την ποίηση, τον κινηματογράφο, είναι γιατί δε μου άρεσαν ποτέ τα παραμύθια. (βλ. Μ.Αναγνωστάκης - "Στο παιδί μου")

Κι αν η ζωή είναι αστραπή, εμείς θα την προλάβουμε γιατί μπορούμε και ονειρευόμαστε.

παύλα-