ξημερώματα δευτέρας

1:36 π.μ. Ησυχία. Μ’ αρέσει η ησυχία. Με ένα ελαφρύ υπόβαθρο μουσικής πάντα. Ίσως και με ένα βιβλίο. Μπορεί και ένα κερί να τρεμοπαίζει πιο δίπλα. Το δωμάτιο μυρίζει νάρκισσο. Τι όμορφη μυρωδιά -και πόσο παρεξηγημένη. Είναι δύσκολο να χωρέσω όλα όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μου σε ένα χαρτί. Πιθανότατα να βγει μια τεράστια μουτζούρα · με πολλά ερωτηματικά, γιατί δε ξέρω τι μου γίνεται. Αισθάνομαι πολύ. Σκέφτομαι πολύ. Ίσως πιο πολύ από όσο θα έπρεπε. Προσπαθώ να βρω μια τάξη μέσα σε όλο αυτό το χάος. Ίσως αυτή η τάξη να βρίσκεται στη μουσική. Ίσως στα βιβλία. Αυτά είναι τα δύο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο· και άργησα πολύ να το καταλάβω. Έχασα χρόνο και αναλώθηκα προσπαθώντας να μοιάσω στους άλλους. Να μου αρέσουν όσα αρέσουν στους άλλους. Να είμαι αυτό που οι άλλοι με θέλουν να είμαι. Αλλά προσπάθησα, και προσπαθώ, να γίνω αυτό που εγώ θέλω να είμαι για μένα.

Καταζητούμαι;

Διέρρηξα το βίο μου.

Τι να έκανα

Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα

Είχα βλέπεις να τρέφω

εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.

-Κική Δημουλά

Δεν λέω ότι το πέτυχα. Δεν ξέρω καν τι θέλω να είμαι, ποια θέλω να είμαι. Ζω. Και προσπαθώ κάθε μέρα να ζω όμορφα. Χωρίς να ξέρω πως και γιατί. Μερικές φορές είναι εύκολο. Τις περισσότερες είναι δύσκολο. Αλλά τότε είναι που πρέπει να επιμένει κανείς. Και εκεί ακριβώς είναι που πάντα όλοι τα παρατάμε. Είναι δύσκολο να δεις την φωτεινή πλευρά της ζωής (https://www.youtube.com/watch?v=iCnvd5_Q7gQ ) και ακόμα πιο δύσκολο να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια.

Περνάω και άσχημες φάσεις. Περνάω και καλές φάσεις. Μέρες που αισθάνομαι έντονα και μέρες που δεν αισθάνομαι τίποτα. Ώρες που περνάνε σαν αστραπές ( Ν. Καζαντζάκης: Μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε) και ώρες που δε περνάνε με τίποτα. Στιγμές που το μυαλό μου τρέχει τόσο γρήγορα που δεν το προφταίνω και στιγμές που μένει κολλημένο σαν για πάντα.

τελεία.