Αυτό με τα τραγούδια
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σπίτι μας πάντα ακούγαμε μουσική.
Το αγαπημένο μου τραγούδι όταν ήμουν μικρή ήταν η "Ρόζα Ροζαλία"
και μπορώ ακόμα να ακούσω όλη την Λιλιπούπολη χωρίς κανένα λόγο, ίσως και για πολλούς λόγους.
Μου αρέσει να μετράω τη ζωή μου με τραγούδια. Συχνά τα συνοδεύουν αναμνήσεις και σίγουρα δεν είμαι η πρώτη που σου το λέει αυτό.
Το ξέρω κάποιες φορές δεν βγαίνει σε καλό και είναι πολλά εκείνα τα τραγούδια που νοσταλγώ γιατί τα χαράμισα.
Τα χαράμισα σε στιγμές που δεν έπρεπε, σε ανθρώπους που έφυγαν, σε καταστάσεις που δεν θέλω να βρεθώ ξανά.
Κι αν συνδέω ένα τραγούδι με μία στιγμή έναν άνθρωπο, ένα δάκρυ είναι ίσως γιατί δεν θέλω να ξεχάσω.
Αν ο εγκέφαλος έχει χωρητικότητα που μετριέται σε megabyte τότε το 75% του δικού μου είναι γεμάτο με στίχους.
Στίχους που θυμίζουν εκείνον τον πρώτο έρωτα, στίχους που φέρνουν πίσω αυτά που πασχίζω να ξεχάσω, στίχους που με περιγράφουν καλύτερα κι από μένα,
στίχους που έβαλαν σε λέξεις όλα εκείνα που εγώ δε μπόρεσα.
Μου αρέσει να φτιάχνω πλέιλιστ, μόνο που δεν τις μοιράζομαι με πολλούς, ίσως γιατί νιώθω πως δίνω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Και πιστεύω πως έχω ένα τραγούδι -ή και πολλά- για κάθε στιγμή της ζωής μου.
Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν στίχο για τη ζωή είναι αυτός:
"Είναι οι λέξεις, οι στιγμές
είναι οι φίλοι που θα δεις, είν' οι γνωστοί
και θα χορτάσεις μικρές χαρές
και λύπες θα περάσεις."
Μπορεί να υπάρχουν ένα σωρό άλλα τραγούδια που να ταιριάζουν καλύτερα, μα αυτό μιλάει στην δική μου καρδιά
και στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία.
Δύο φράσεις που αναπάντεχα βάζουν σε σειρά όλες εκείνες τις νύχτες που κοιτούσες το ταβάνι, αναλογιζόμενη τη ματαιότητα της ύπαρξης μας
και ξαφνικά ξημέρωσε, κι εσύ δεν είσαι εκεί και η ματαιότητα κάπως υποφέρεται πια.
Γιατί η μουσική ταξιδεύει, αναπολεί, ξαγρυπνά, κλαίει, ζει μαζί μας.
Κι αν η ζωή είναι τραίνο που τρέχει πάνω σε ράγες προκαθορισμένες, τα τραγούδια είναι σταθμοί και διαλέγεις εσύ που θα κατέβεις.
Αφήνω λοιπόν εδώ μια διαδρομή με τους δικούς μου σταθμούς, τουλάχιστον για την ώρα.
https://www.youtube.com/playlist?list=PLX_xUeNglgvWNgwv-kb0gbtFccL8xS3qW
ΥΓ. Αν δε με ξέρεις ίσως από την πλέιλιστ να καταλάβεις κάτι για εμένα.
Μπορεί και όχι.
παύλα-
Το αγαπημένο μου τραγούδι όταν ήμουν μικρή ήταν η "Ρόζα Ροζαλία"
και μπορώ ακόμα να ακούσω όλη την Λιλιπούπολη χωρίς κανένα λόγο, ίσως και για πολλούς λόγους.
Μου αρέσει να μετράω τη ζωή μου με τραγούδια. Συχνά τα συνοδεύουν αναμνήσεις και σίγουρα δεν είμαι η πρώτη που σου το λέει αυτό.
Το ξέρω κάποιες φορές δεν βγαίνει σε καλό και είναι πολλά εκείνα τα τραγούδια που νοσταλγώ γιατί τα χαράμισα.
Τα χαράμισα σε στιγμές που δεν έπρεπε, σε ανθρώπους που έφυγαν, σε καταστάσεις που δεν θέλω να βρεθώ ξανά.
Κι αν συνδέω ένα τραγούδι με μία στιγμή έναν άνθρωπο, ένα δάκρυ είναι ίσως γιατί δεν θέλω να ξεχάσω.
Αν ο εγκέφαλος έχει χωρητικότητα που μετριέται σε megabyte τότε το 75% του δικού μου είναι γεμάτο με στίχους.
Στίχους που θυμίζουν εκείνον τον πρώτο έρωτα, στίχους που φέρνουν πίσω αυτά που πασχίζω να ξεχάσω, στίχους που με περιγράφουν καλύτερα κι από μένα,
στίχους που έβαλαν σε λέξεις όλα εκείνα που εγώ δε μπόρεσα.
Μου αρέσει να φτιάχνω πλέιλιστ, μόνο που δεν τις μοιράζομαι με πολλούς, ίσως γιατί νιώθω πως δίνω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Και πιστεύω πως έχω ένα τραγούδι -ή και πολλά- για κάθε στιγμή της ζωής μου.
Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν στίχο για τη ζωή είναι αυτός:
"Είναι οι λέξεις, οι στιγμές
είναι οι φίλοι που θα δεις, είν' οι γνωστοί
και θα χορτάσεις μικρές χαρές
και λύπες θα περάσεις."
Μπορεί να υπάρχουν ένα σωρό άλλα τραγούδια που να ταιριάζουν καλύτερα, μα αυτό μιλάει στην δική μου καρδιά
και στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία.
Δύο φράσεις που αναπάντεχα βάζουν σε σειρά όλες εκείνες τις νύχτες που κοιτούσες το ταβάνι, αναλογιζόμενη τη ματαιότητα της ύπαρξης μας
και ξαφνικά ξημέρωσε, κι εσύ δεν είσαι εκεί και η ματαιότητα κάπως υποφέρεται πια.
Γιατί η μουσική ταξιδεύει, αναπολεί, ξαγρυπνά, κλαίει, ζει μαζί μας.
Κι αν η ζωή είναι τραίνο που τρέχει πάνω σε ράγες προκαθορισμένες, τα τραγούδια είναι σταθμοί και διαλέγεις εσύ που θα κατέβεις.
Αφήνω λοιπόν εδώ μια διαδρομή με τους δικούς μου σταθμούς, τουλάχιστον για την ώρα.
https://www.youtube.com/playlist?list=PLX_xUeNglgvWNgwv-kb0gbtFccL8xS3qW
ΥΓ. Αν δε με ξέρεις ίσως από την πλέιλιστ να καταλάβεις κάτι για εμένα.
Μπορεί και όχι.
παύλα-
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου