#artcore

Είναι απόγευμα και η Θεσσαλονίκη έχει αρχίσει να φοράει τα φθινοπορινά της τζάκετ. Το στολίδι του βορρά. Ένα μεγάλο μίξερ κουλτούρας ως τα μπουνια. Μιλάμε αλλιώς εδώ. Τρώμε αλλιώς, ερωτευόμαστε αλλιώς.κάθομαι λοιπόν σ ένα αγαπημένο σημείο, σ ένα -ταλαιπωρημένο από την πολυμορφικότητα των ανθρώπων του- μαγαζί και χαζεύω την πόλη που τόσο αγαπάω. Άναψα και το τσιγάρο, ήρθε και το τσάι για θα πάθαινα παράκρουση αν έπινα λίγο καφέ ακόμα. Αυτή η φασαρία της ρωμαϊκής με χαζεύει. Η βαβούρα από τα πουλιά είναι κάθε μέρα εδώ και μας κάνει να ξεχνιόμαστε κομματάκι λίγο. Μας θυμίζει πως τούτη η βρωμιάρα πόλη είναι ζωντανή και τα προσέχει τα πλάσματα της. Τα ψηλά κτήρια στο βάθος σκοτείνιασαν λιγάκι παρέα με τον ουρανό, και τα μαυροπούλια από πάνω σκούζουν και πετάνε χαωμένα που πρέπει να κουνηθούν να κρυφτούν από το δειλινό. Πριν λίγα λεπτά μόλις αποφάσισαν να σηκωθούν οργανωμένα όλα μαζί σαν μια ύπαρξη, για να πετάξουν ψηλά να γεμίσουν το -πλέον σκούρο- μπλε με σκιές. Απέναντι στα ψηλά τα κτήρια τώρα μονάχα φαίνονται τα φώτα των ανθρώπων που μένουν μέσα δευτέρα βράδυ. Κι ύστερα από κάτω λαμποκοπούν οι επιγραφές από τα μαγαζιά. Το πράσινο φαρμακείο και η κόκκινη κρεπερί δίνουν χαρακτήρα στο τοπίο. Τίποτα το φαντασμαγορικό, μα συνάμα όμορφο άμα ξέρεις να βλέπεις. Τα παραδοσιακά καφέ και το στοιχηματζίδικο φιλοξενούν τους παλιούς ανθρώπους. Αυτούς που λιώσαν μπόλικα ζευγάρια παπούτσια στους δρόμους της πόλης με το όνομα του μυθικού πλάσματος της θάλασσας. Αψυχολόγητος ο οίστρος της τωρινής μου συγγραφής. Τα παγάκια στο τσάι άλλαξαν μορφή, γίναν αόρατα, ένα πια με το υγρό. Ο καιρός είναι πλέον αφιλόξενος για τον μικρό παραβάτη που κάθεται να γράψει φορώντας την παλιά γκρι φόρμα των λυκειακών χρόνων και το λιωμένο πουκάμισο ενός ξεχασμένου σχεδιαστή. Άνθρωποι περνάνε πάνω κάτω κατειλημμένοι από τις σκέψεις τους. Ο καθένας τα δικά του κι οι περισσότεροι φορούνε μάσκες υπό τον φόβο του κακού ιού. Δε μ αφήνουν να δω τα πρόσωπα τους κι αλλοιώνουν την εικόνα που έχω γι' αυτούς από μικρό παιδί. Την εικόνα δηλαδή ότι οι άνθρωποι διαφέρουν και λάμπουν και χαράσσονται στο μνημονικό μας ο καθένας με τον τρόπο του

-Ζινη. .