όχι δεν αισθάνομαι ασφαλής

 

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την τωρινή κατάσταση.

Βάλλονται τα πάντα από παντού.

Δεν ξέρω τι να χαρακτηρίσω πιο απαράδεκτο.

Πολιτισμός, ανάπτυξη, παιδεία και δημόσια τάξη.

Το χάος έχει ονόματα.

Ονόματα που αρνούμαστε ή φοβόμαστε να ξεστομίσουμε.

Αλλά ως εδώ.

Κάποιοι έχουν πάρει υπερβολικό θάρρος.

Δεν αφήνουν περιθώριο αντίδρασης

ματωμένα κεφάλια, μύτες να τρέχουν αίματα και δακρυσμένα μάτια.

Αρρωστημένα μυαλά κυκλοφορούν ελεύθερα,

ασελγούν ελεύθερα,

καταχρούνται την εξουσία τους ελεύθερα.

Ενώ την ίδια στιγμή,

επαναστατημένα μυαλά κάθονται πίσω από κάγκελα,

περιμένοντας τις κατηγορίες.

Μην με παρεξηγείς, δεν θα ρομαντικοποιήσω τη βία της επανάστασης.

Η βία είναι βία.

Αλλά εγώ δεν νιώθω ασφαλής.

Δεν νιώθω ασφαλής όταν το απρόσωπο “όργανο της δημόσιας τάξης”

σέρνει το κεφάλι του διπλανού μου στην ασφαλτο,

ό,τι και αν αυτός έχει κάνει.

Δεν νιώθω ασφαλής όταν η φίλη μου ή ο φίλος μου ,

θα έπεφτε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης

στα χέρια συγκεκριμένων “ανθρώπων”,

απλά επειδή θέλησε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.

Δεν νιώθω ασφαλής όταν εγώ θα κατέβω να διαμαρτυρηθώ

και θα γυρίσω σπίτι μου με αίματα, είτε δικά μου

είτε του διπλανού μου και τα μάτια μου να τσούζουν.

Για πάρα πολύ καιρό η αρρώστια

και η διαφθορά κινούν τα νήματα.

Και αν οι καταστάσεις δεν σε αγγίζουν

είσαι και εσύ το ίδιο άρρωστος.

Απελπίζομαι και νευριάζω.

Αηδιάζω με την κατάντια μας,

μα δεν ξέρω και τι να κάνω.

Ξέρω απλά ότι

Όχι, δεν αισθάνομαι ασφαλής.

τελεία.