Ο ήλιος, το επόμενο πρωί

Δεν είναι πάντα όλα ρόδινα σαν το δειλινό που απόλαυσες εκείνο το ζεστό αυγουστιάτικο

απόγευμα στην παραλία

Καθόσουν στην αμμουδιά και συλλογιζόσουν όσα ήξερες

Ήταν ελάχιστα.

Εξίσου ελάχιστα είναι και όλα αυτά που σε γεμίζουν τον δεδομένο καιρό

Τώρα δεν είσαι μόνος, ούτε τα αστέρια ήταν και θα είναι ποτέ..

Εσύ όμως μπορεί και να μείνεις

Διαπιστώνεις πως φοβάσαι πολλά

Μια παλίρροια.. Αυτό που μπορείς να σκεφτείς είναι η αστάθεια σου

Καμία φορά η στάθμη της υπομονής υπερβαίνει τα πάντα.. μια πλημμυρίδα, μια αδιαφορία που σε πλήττει

Όλα κινούνται με οδηγό την ασυμβίβαστη αρμονία της φύσης -το μεγαλύτερο παράδειγμα μιας άψογης ακρίβειας-

Σου δίνει το έναυσμα και το κουράγιο να κοιτάς τον σκουρόχρωμο ουρανό γεμίζοντας σε ελπίδα

και σχεδόν πείθοντας σε πως κάποτε ίσως και εσύ να σταματήσεις να φοβάσαι το σκοτάδι

Και πως κάποτε όλα τα ροδαλά θα έρθουν μαζεμένα για να λυτρωθείς και μάλλον το μόνο που

ξέρεις τελικά είναι πως η στωική υπομονή θα σε καταβάλλει για πολλά δειλινά ακόμα

-έλενα.