και μετα τι;

Όχι μετά την καραντίνα. Αυτό το καλύψαμε. Σχεδόν.

 Ρώτησα  φίλους, γνωστούς και συμμαθητές να μου πουν κάποιους από τους λόγους που θέλουν να τελειώνουν με τι εξετάσεις τους - πανελλαδικές και μη. Μετά από ενάμιση χρόνο αδράνειας, τι θέλουν από τη ζωή τους; Πήρα ποικίλες απαντήσεις και μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με όσα μου είπαν. 

Θέλω να τελειώνω ώστε να έχω χρόνο:

Να μάθω ξένες γλώσσες

Να ασχοληθώ με την μουσική 

Να συνεχίσω τον αθλητισμό

Να πάρω το πτυχίο μου στο πιάνο

Να συνεχίσω το βιολί – ελπίζω να αντέξω.

Να πάρω ένα πτυχίο  αντίστιξης και της φούγκας, ίσως και σύνθεσης

Να συνεχίσω χορό

Να διαβάσω κανένα βιβλίο

Να πάω κανένα ταξιδάκι

Να ζήσω την ζωή 

αυτήν που βρίσκεται έξω από τα βιβλία μας 

αυτήν για την οποία μας μιλάν τα βιβλία μας

Να γυρίσω τον κόσμο 

Να γνωρίσω ανθρώπους

Να απολαμβάνω τον ήλιο της κάθε μέρας 

Να νιώσω ελεύθερη να κάνω αυτά που θέλω 

Να πάω σε συναυλίες

μουσεία 

παραστάσεις 

Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και 

Να κάνω τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Να μην έχω έγνοιες 

Να μην είναι τόσο πάνω από το κεφάλι μου οι γονείς μου 

Να ξαναπιάσω τις τέχνες και τα πρότζεκτ μου

Να περνάω όσο χρόνο θέλω με τα φιλαράκια μου

Να γνωρίσω καινούργιο κόσμο

Να πιώ όλους εκείνους τους καφέδες που αναβάλλω 

Να πάω ξανά στη θάλασσα, στη φύση, σε κάμπινγκ

Όμως εξακολουθώ να αναρωτιέμαι. Το αίσθημα του ανικανοποίητου θα ικανοποιηθεί ποτέ; Δεν νομίζω. Πάντα θα θέλουμε περισσότερα από την ζωή μας. Και αυτό ίσως να είναι που μας κάνει τελικά να ζούμε. Σήμερα θέλω να πάω στο Παρίσι. Αύριο πάω στο Παρίσι. Μεθαύριο θα θέλω να πάω κάπου αλλού. Έτσι πάει. Δεν έχει σημασία τι θα κάνεις ή πόσα διαφορετικά πράγματα θα καταφέρεις. Απλά σου εύχομαι στο τέλος της διαδρομής, στο τέλος κάθε εποχής να είσαι εσύ, με τις εμπειρίες σου, τις αναμνήσεις σου, να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου, να έχεις ζήσει όσα επιθυμείς και να επιθυμείς άλλα τόσα.