απολογισμός

 

Οι εν διαστάσει ανθρώπινες επαφές και σχέσεις δύσκολα γεφυρώνονται. Είναι ωστόσο γραμμένο στο γενετικό μας υλικό να τις φτιάχνουμε και να τις διατηρούμε. Μετά από μια χρονιά γεμάτη δοκιμασίες και δυσκολίες πίστευα πως θα μου ήταν σχεδόν ανέφικτο να υπάρξω σε μια παρέα. Ευτυχώς έκανα λάθος. Το φετινό καλοκαίρι μου έδειξε πως όσο μόνη και να είμαι, για όσο χρόνο, οι άνθρωποι γύρω μου δεν θα με ξεγράψουν τόσο εύκολα.

Τα ανθρώπινα όντα έχουμε την τάση να ρομαντικοποιούμε τόσο την μοναξιά όσο και την συνύπαρξη. Είμαι της άποψης ότι ο καθένας θα πρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, βρίσκοντας έτσι τη δική του ισορροπία και μοιράζοντας τον χρόνο του όπως ο ίδιος επιθυμεί. Για μένα η μοναξιά, ειδικά φέτος, υπήρξε από αναγκαία έως ευχάριστη. Διάβασα βιβλία, εξερεύνησα διαφορετικά είδη μουσικής, γνώρισα κομμάτια του εαυτού μου που δεν ήξερα και ειδάλλως ίσως και να μην είχα τη ευκαιρία να ανακαλύψω. Στον αντίποδα, οι όσες κοινωνικές επαφές είχα μου υπενθύμιζαν ότι δεν είμαι πραγματικά μόνη. Μπορούσα να μοιράζομαι τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες μου με όσους τις συμμερίζονταν διώχνοντας έτσι ένα βάρος.

Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να βρισκόμαστε συνέχεια μαζί ή συνέχεια μόνοι. Και οι δύο αυτές καταστάσεις έχουν να προσφέρουν στην ψυχοσύνθεση μας. Και καθώς έφτασε επιτέλους το καλοκαίρι που λέγαμε ότι θα γυρίσουμε τη κάθε παραλία της Χαλκιδικής, που θα πηγαίναμε αγκαλιά στις Κυκλάδες θα πω ευχαριστηθείτε το όσο κρατάει. Μπορεί σύντομα να τελειώνει όμως θα ζήσουμε και άλλες περιπέτειες, είτε μαζί είτε μόνοι, γιατί  τελικά όλος ο χρόνος είναι όμορφος.

Το παρόν κείμενο, γραμμένο σε μια εύθυμη στιγμή, θα ήθελα να αποτελέσει για μένα και για σένα μια υπενθύμιση ότι η ζωή όσο άσχημη και να είναι τελικά είναι ωραια, ακόμα και αν αυτό δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα.

https://open.spotify.com/playlist/0mjE0E2p2ZqOpBg3PLCVHh

τελεία.