φθινοπωρινά αποσπάσματα των 10 μ.μ.

Βράδυ στην πόλη. Όχι στη δική μου πόλη, αλλά κάπου γνωστά. Από τα στενά ακούγονται συζητήσεις, μουσικές, γέλια. Πλησιάζει χειμώνας, άρα είναι τέλος φθινοπώρου, προδίδει η υγρασία στον αέρα. Τα δέντρα έχουν ρίξει τα φύλλα τους και το τοπίο θυμίζει γαλλική κομεντί. Δεν είναι νωρίς. Ούτε αργά. Είναι 10 μ.μ.

[νιώθω τη ζωή μου σαν σε αργή κίνηση και εγώ παγωμένη απλά υπάρχω όσο όλα γύρω μου απλώς με προσπερνάνε]

Ένας έρωτας γεννιέται, πλανιέται και πεθαίνει δίπλα μου, μπροστά μου. Κάποιοι ευτυχισμένοι,  κάποιοι δυστυχισμένοι, άλλοι αδιάφοροι. Κάπου ανάμεσα βρίσκομαι και εγώ. Σου δείχνω που είναι το θέατρο όπως ευγενικά μου ζήτησες και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Να γυρίσω είναι νωρίς. Να βγω είναι αργά. Είναι 10 μ.μ.

[πόσο μ 'αρέσει το θέατρο και πόσο θέλω να σε ξαναδώ, αν όντως υπάρχεις]

Από την άκρη του δωματίου εντοπίζω την βιβλιοθήκη. Περνάω μέσα από τον κόσμο και την χαζεύω. Διαλέγω με προσοχή ένα βιβλίο από το τρίτο ράφι. Είναι ακόμα μέρα και κάθομαι στο φως του ήλιου να διαβάσω. Οι ώρες περνάνε, ο κόσμος αραιώνει, βραδιάζει. Κοιτάω το ρολόι και είναι 10 μ.μ.

[βρίσκω καταφύγιο στη λογοτεχνία και την ποίηση, γιατί συχνά ο πραγματικός κόσμος με τρομάζει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ]

Βρέχει και οι άνθρωποι με τις ομπρέλες ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης. Κάποιοι βιάζονται, άλλοι όχι. Κάποιοι φοράνε ακουστικά, άλλοι όχι. Κάποιοι είναι μόνοι, άλλοι όχι. Με μουσική υπόκρουση τον ήχο της βροχής περπατάω ανάμεσά τους και τα πεσμένα φύλλα των δέντρων μπλέκονται στα πόδια μου. Σε συναντάω για μια μπύρα κατά τις 10μ.μ.

[..]

https://open.spotify.com/playlist/0o7RDJxY4mJ4niGJRcT2Om?si=5d3b91973d0d4464

τελεία.