18:22

18:22

Το τρένο φεύγει και αφήνει πίσω μια πόλη,
πόλη σαν ψεύτικη ζωγραφιά κάτω από την πανσέληνο,
πόλη σαν όνειρο που είδα χθες βράδυ.
Διαδρομή μεγάλη μα δε θέλω να γυρίσω.

[νοητή σημείωση:] 

Κάποτε θα γυρίζω εδώ και θα' ναι σπίτι μου.

Στα ακουστικά παίζει το "Let the sunshine in" σάουντρακ αυτής της εκδρομής - κάπως αυθόρμητα ή όχι και τόσο. 

Και όπως κυλάει το τρένο στις ράγες, σαν τις μέρες, φοβάμαι πως αν γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη 

οι μέρες θα γίνουν χρόνια και εγώ θα είμαι ακόμη στο ίδιο σημείο.

Μάχη με το χρόνο, χαμένη από χέρι ή όπως το δει κανείς.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, αλλά ίσως όχι και τόσο ίδια γιατί μπορεί εμείς να έχουμε αλλάξει.

[νοητή υπενθύμιση:]

Να αρχίσω επιτέλους να ζω, 

σαν τώρα.

Κι αφήνω πίσω την Αθήνα με μια υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε.

Γύρισα

Πάντα γυρίζω

Αν μπορούσα δε θα γύριζα ποτέ.

ΥΓ. Αν η Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μου, η Αθήνα είναι το εξοχικό μου - πάντα οι καλύτερες ιστορίες γράφονται στα εξοχικά.