το τρίτο κουδούνι

Οξύμωρο, το τελευταίο κουδούνι σηματοδοτεί την αρχή. Ίσως και κάπως λογικό, αφού κάθε τέλος οδηγεί σε μια νέα αρχή. Μία παράσταση ξεκινάει μπροστά μας και για λίγο μεταφερόμαστε αλλού και άλλοτε. Μα και η ζωή μια παράσταση δεν είναι; Ο καθένας μας έχει τον ρόλο του και στριφογυρνάμε όλοι μαζί στο ατελείωτο αυτό γαϊτανάκι που λέγεται πραγματικότητα. Και μερικές φορές μουδιάζουμε, χάνουμε τα λόγια μας, αναγκαζόμαστε να βγούμε απ' τον ρόλο απλά για να συνέλθουμε.

Ποια είμαι και ποια παριστάνω;

Σε ποια σκηνή με ποιο κοινό;  

Η ζωή μου προβάλλεται προς ψυχαγωγία άλλων; 

Για λίγο χρόνο δεν νιώθω τίποτα και ο μουδιασμένος μου εαυτός πλανιέται στο χώρο χωρίς στόχο. Μέχρι που ξαναπιάνω τον ρόλο μου και ξαφνικά αποκτώ και πάλι σκοπό. Μόνο που δεν ξέρω ποιος είναι αυτός, γιατί δεν έχω γράψει εγώ το έργο. Το πίσω  κείμενο του χαρακτήρα μου είναι κρυμμένο και δεν μπορώ να το βρω. 

Και αν αυτή η προσέγγιση της ζωής μοιάζει μοιρολατρική, συγχώρησε με. Μόνοι μας γράφουμε το έργο της ζωής μας, αλλά ασυνείδητα. Στο χέρι σου είναι να γράψεις την ιστορία σου και στο δικό μου χέρι να γράψω τη δική μου. Και  η ζωή είναι η συρραφή των δύο, των 10, των απείρων ιστοριών μας. Γιατί ο καθένας μας δικαιούται να γράψει μόνο έναν ρόλο.

Όταν τελικά το τρίτο κουδούνι ηχήσει, πρέπει με ετοιμότητα να παραδεχτούμε πως αρχίζει η ζωή, ενώ καθώς τα φώτα σβήνουνε, με το ίδιο θάρρος, να παραδεχτούμε πως η παράσταση τελείωσε και να τραβήξει ο καθένας μας το δρόμο του.

τελεία.