Καλοκαιρινό γιασεμί

Θέλω οι μέρες να μυρίζουν γιασεμί

Και να γελάμε.

Θέλω να ζούμε το καλοκαίρι σαν αθάνατοι φύλακες του έρωτα μας, 

Και να τραγουδάμε στην παραλία ως το πρωί.

Θέλω να ζήσω μιάμιση ζωή γιατί η μια είναι λίγη μα oι δύο πολλές,

και ίσως θα βαρεθώ.

Θέλω να έχει πάντα ήλιο και να μη ξεχνάω τα γυαλιά μου σπίτι

Αλλά θέλω και το σπίτι μου να είναι σε ένα νησί 

Κι ας μην είναι μεγάλο 

Αρκεί να μπορώ να φιλοξενώ τους φίλους μου και να βλέπουμε μαζί το ηλιοβασίλεμα 

Να βουτάει ο ήλιος στη θάλασσα και εμείς μαζί να πέφτουμε από τα βράχια, 

με τα πόδια μαζεμένα να σκάμε με μπόμπα, όπως όταν ήμασταν παιδιά.

Θέλω να πηγαίνω στο θέατρο και να βγαίνω από την αίθουσα με την ψυχή μου λίγο ελαφρύτερη.

Και τα βράδια να κοιμάμαι μόλις κλείσω τα μάτια.

Και ξέρεις κάτι; Όταν έχει ήλιο θέλω να ζω αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε και για τις μέρες που βρέχει- κρίμα είναι να ζούμε μόνο τα καλοκαίρια.

Αγαπώ τις νεραντζιές γιατί η μυρωδιά τους μου θυμίζει ότι η ζωή είναι μικρή και πως πρέπει να τα κάνουμε όλα. 

Και αγαπώ τις μέρες που ξυπνάω και θέλω να τα κάνω όλα,

κι ας μη κάνω τίποτα εντέλει, τουλάχιστον έχω όρεξη να ζω - λίγο είναι αυτό; - πού το πας.

Έχω πολλές ιδέες και όνειρα, αλλά ποτέ δε τα λέω σε κανέναν. Φοβάμαι;

Δε ξέρω. Εμένα; Εσένα; Αυτούς; Μα δεν είμαστε όλοι το ίδιο τελικά; 

Ποιος μας έπεισε για την μοναδικότητα μας και γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι κάτι ξεχωριστό;

Ξέρεις τι κατάλαβα; Τελικά ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει. 

Και ξέρεις ποιους ανθρώπους θαυμάζω; Αυτούς που δε με κάνουν να ντρέπομαι, και αυτούς που δε παίρνουν τον εαυτό τους και πολύ στα σοβαρά. 

Και εγώ, λοιπόν, δηλώνω ένα τίποτα. ΟΥΦ, μου έφυγε ένα βάρος. Εντάξει τώρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι.

Ας ζήσω.