ο αύγουστος αυτός

Κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο, 

να λουζόμαστε αγκαλιά.

Να κάνουμε νυχτερινό μπάνιο, 

να πλέουμε μαζί στη φεγγαρόστρατα

που σχηματίζει η γεμάτη σελήνη.

 

Κάθε αύγουστος είναι ένα τέλος και μία αρχή. Το καλοκαίρι που δύει και το φθινόπωρο που δειλά-δειλά ανατέλλει. Ως σημείο τομής των δύο το αγαπώ, γιατί αυτές τις μέρες αγαπώ τη ζωή. Είναι κάπως δύσκολο να μισείς, να αγαπάς, γενικά να αισθάνεσαι. Αλλά αν βρίσκεις ανθρώπους να σε βοηθήσουν να ανοίξεις αυτές τις πόρτες, όλα είναι εφικτά. Ίσως τα καταφέρετε και μόνοι σας, και σας συγχαίρω! Αρκεί πάντα να εκτιμάτε τον αύγουστο. 

Δεν είναι απλά ένας μήνας. Είναι ένας άλλος εαυτός. Μια ανεμελιά και παιδικότητα. Μια ατέρμονη ανάγκη να πλανιέσαι στον κόσμο χωρίς σκοπό. Μαυρισμένα σώματα γυμνά, ημίγυμνα, ντυμένα να ακουμπιούνται να αγαπιούνται, να αγκαλιάζονται. Σημάδια (ημι)μόνιμα σε σώμα, μυαλό και ψυχή  από τον ήλιο που μας χαϊδεύει, από τον έρωτα που μας τριγυρνά και από τα βιβλία που διαβάζουμε στις παραλίες. Ομολογουμένως θα μου λείψει αυτός μου εαυτός· και ο δικός σου θα μου λείψει να το ξέρεις.

Μέχρι τον επόμενο αύγουστο που θα ξανασυναντηθούμε, να προσέχεις. Τα λέμε.

τελεια.