κάπου μακριά από 'δω

Τι και αν βρίσκομαι στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου, είμαι πάλι εγώ." Όπου και αν πας κουβαλάς μαζί σου τον εαυτό σου." Τάσεις φυγής και τάσεις απραξίας. Γυρεύω σε αυτό τον κόσμο τον εαυτό μου, ίσως κάπως μάταια. Σε έναν κόσμο διαρκούς αδικίας και με το μίσος να με έχει περικυκλώσει, να προσπαθώ εγώ τουλάχιστον να αγαπώ. Μπορεί να απελπίζομαι και να θυμώνω μα δεν μισώ. Γιατί το μίσος είναι πολύ βαρύ· όσο μακριά και αν πας δεν του ξεφεύγεις.

Μα η αγάπη τι είναι; Ένα αίσθημα εξίσου ανυπόφορο και βαρύ, μα την κυνηγάμε σαν μανιακοί. Και η απουσία της τόσο εμφανής και τόσο τραγική, να μου ρουφάει την ύπαρξη· σαν αυτή να είναι ο μόνος στόχος μου.

Άνθρωποι φεύγουν και άνθρωποι έρχονται. Στιγμές περνάνε και εμείς εδώ. Κοιταζόμαστε και κοιτάμε στο υπερπέραν· ψάχνεις κάτι; Γιατί εγώ ψάχνω έναν κόσμο που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να ντρέπομαι. Λέω μεγάλες κουβέντες, αγγίζω σκληρά θέματα, χρησιμοποιώ βαρύγδουπες λέξεις. Για να σου κάνω εντύπωση; 

Πάντως, αν ανοίγω την μια παρένθεση μετά την άλλη, είναι μάλλον γιατί πιστεύω πως έτσι λειτουργεί η ζωή. Αέναοι παρατηρητές της κάθε στιγμής, επεμβαίνουμε λίγο από 'δω και λίγο από 'κει, χωρίς να βάλουμε τελεία. Και τελικά μέσα στην ασημαντότητα μας γινόμαστε σημαντικοί.

τελεία.