ξαφνικά

Ακούς κάθε μέρα τις ειδήσεις. Φρικτά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο. Εκείνη την ώρα σε νοιάζει. Σε αγγίζει και μπορεί ίσως και να συγκινηθείς, να κλάψεις. Κλείνεις την τηλεόραση και είναι όλα πάλι όπως πριν. Επιστρέφεις στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητα σου, στους φίλους σου, στη  δουλειά σου.

Μία μέρα, θα ακούσεις τις ειδήσεις και όταν κλείσεις την τηλεόραση ο κόσμος σου θα έχει αλλάξει ριζικά. Η καθημερινότητα σου δεν θα είναι πια η ίδια. Και το χειρότερο; Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Χωρίς να σε ρωτήσει κανένας άλλαξε όλη η πορεία της ζωής σου.

Και προχωράς. Η ζωή σου έχει αλλάξει και προσπαθείς να το αποδεχτείς. Γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο  να  κάνεις. Περνάς ένα διάστημα που νομίζεις ότι η συμπεριφορά σου δεν είναι η σωστή. Αλλά δεν υπάρχει σωστή συμπεριφορά. Ο κόσμος δεν είναι άσπρο μαύρο, είναι αποχρώσεις του γκρι.

Μα έχει περάσει ένας χρόνος, και για μένα είναι σαν χθες. Που διάβασα την είδηση και ένιωσα κάτι να σπάει, τη γη να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μου. Περνάει ένας χρόνος και τελικά είναι σαν χθες, μάτια ακόμα πρησμένα, βλέμματα ακόμα θλιμμένα ακόμα ψάχνουμε τι λείπει. Και αν τελικά έχουμε  ο ένας τον άλλον και είμαστε πια δυνατοί, θα μας προτιμούσα αδύναμους.

Και ξαφνικά βρεθήκαμε εδώ, έτσι. Και σιγά-σιγά βρίσκουμε ξανά την φωνή μας, και προσπαθούμε να ζούμε. Για άλλη μια φορά:

Στους καφάδες που δεν ήπιαμε.
Στα πάρτυ που δεν πήγαμε,
Στα μεθύσια που δεν ζήσαμε. 

τελεία.